Nakita kita bigla. May kasama. Hindi na sana kita papansinin nang sa pangalawang tingin ko, nasiguro kong ikaw nga ang nakita ko. Ngiti mo pa lang alam ko nang ikaw yun. Habang papalapit kayo sa ‘kin, napansin kong magkahawak ang inyong mga kamay. Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman sa mga oras na yon. Bigla akong napa-isip. Bigla akong naguluhan. Namalayan ko na lang na kinakausap mo na pala ako
“Les, siya nga pala yung minamahal ko.”
Mas lalo akong naguluhan, hindi dahil sa sinabi mo kundi sa bigla kong naramdaman. Pakiramdam ko bigla akong nalungkot. Parang nagdilim ang buo kong paligid. Ang ipinagtataka ko lamang ay kung bakit ko naramdaman ang ganoong mga bagay. Dahil ba sa may nararamdaman na ko para sa’yo? Pero bakit ikaw? Hindi ko namalayan na kinakausap mo pa rin ako, kaya kung anu-ano na lang ang sinasagot ko sa’yo, hanggang sa sinabi ko na lang na kailangan ko na lang umalis. Malamang gusto ko lang umiwas na makita ka—na may kasamang iba.
Sa aking paglalakad, dinala ako ng mga paa ko sa simbahan. Hindi ako pumasok sa loob. Pumunta ako sa isang sulok sa labas ng simbahan. Doon nakita kong may mga bata. Isang babae at isang lalaki. Naisip ko tuloy, ano bang maitutulong nila sa kin? Pero ganun pa man, kinausap ko pa rin sila. Inabutan ako ng ulan. Tila nakikisama pa ang panahon sa nararamdaman ko.
Ala-una ng madaling araw nagising ako. Nagising akong may takot pa ring nararamdaman. Tandang-tanda ko pa ang pinaka-unang sinabi ko: “Buti na lang panaginip lang”
Para maibsan kahit konti ang nararamdaman ko, tinext ko yung mga kakilala ko. Therapeutic kasi para sa kin yun. Kahit papano, gumagaan ang pakiramdam ko. Heto ang nilalaman ng text message:
Hindi ko alam kung bakit kita napanaginipan… Ngiti mo pa lang alam ko nang ikaw yun. May kahawak na kamay. Buong tapang mong sinabing “Les, eto nga pala ang minamahal ko.” Naging madilim paligid ko. Bakit nga ba? Dahil mahal na kita? Batid ko na hindi mo to mababasa. Natatakot ako sa nararamdaman ko… pero masaya ako na PANAGINIP lang ang lahat. Tama. Panaginip LANG. Ganun pa man mas takot ako sa katotohanan na ikaw at ako ay hindi abot ng realidad…
Bakit ba ganun na lang ako katakot? Hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko. Naramdaman ko na to dati pa, mga ilang buwan na rin ang nakakaraan… akala ko mawawala din. Nawala nga, pero biglang bumalik ngayon. Nakakainis. Hindi ko alam kung gusto ko o hindi itong nararamdan ko… para sa’yo. Pero ikinakatakot ko kung saan pwedeng humantong ito. Hindi ko alam kung may patutunguhan. Nasa self-denial pa rin ako. Alam kong imposibleng maramdaman mo rin ang nararamdaman ko. Talagang napaka-imposible. Sobrang imposible. Pero bakit hindi ko magawang aminin sa sarili ko na umaasa ako kahit konti? Ayoko ng ganito. Itatapon ko na lang to. Alam kong makakaya ko.
Hindi kita mahal. Imposibleng maging tayo. Napaka-imposible.
“Les, siya nga pala yung minamahal ko.”
Mas lalo akong naguluhan, hindi dahil sa sinabi mo kundi sa bigla kong naramdaman. Pakiramdam ko bigla akong nalungkot. Parang nagdilim ang buo kong paligid. Ang ipinagtataka ko lamang ay kung bakit ko naramdaman ang ganoong mga bagay. Dahil ba sa may nararamdaman na ko para sa’yo? Pero bakit ikaw? Hindi ko namalayan na kinakausap mo pa rin ako, kaya kung anu-ano na lang ang sinasagot ko sa’yo, hanggang sa sinabi ko na lang na kailangan ko na lang umalis. Malamang gusto ko lang umiwas na makita ka—na may kasamang iba.
Sa aking paglalakad, dinala ako ng mga paa ko sa simbahan. Hindi ako pumasok sa loob. Pumunta ako sa isang sulok sa labas ng simbahan. Doon nakita kong may mga bata. Isang babae at isang lalaki. Naisip ko tuloy, ano bang maitutulong nila sa kin? Pero ganun pa man, kinausap ko pa rin sila. Inabutan ako ng ulan. Tila nakikisama pa ang panahon sa nararamdaman ko.
Ala-una ng madaling araw nagising ako. Nagising akong may takot pa ring nararamdaman. Tandang-tanda ko pa ang pinaka-unang sinabi ko: “Buti na lang panaginip lang”
Para maibsan kahit konti ang nararamdaman ko, tinext ko yung mga kakilala ko. Therapeutic kasi para sa kin yun. Kahit papano, gumagaan ang pakiramdam ko. Heto ang nilalaman ng text message:
Hindi ko alam kung bakit kita napanaginipan… Ngiti mo pa lang alam ko nang ikaw yun. May kahawak na kamay. Buong tapang mong sinabing “Les, eto nga pala ang minamahal ko.” Naging madilim paligid ko. Bakit nga ba? Dahil mahal na kita? Batid ko na hindi mo to mababasa. Natatakot ako sa nararamdaman ko… pero masaya ako na PANAGINIP lang ang lahat. Tama. Panaginip LANG. Ganun pa man mas takot ako sa katotohanan na ikaw at ako ay hindi abot ng realidad…
Bakit ba ganun na lang ako katakot? Hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko. Naramdaman ko na to dati pa, mga ilang buwan na rin ang nakakaraan… akala ko mawawala din. Nawala nga, pero biglang bumalik ngayon. Nakakainis. Hindi ko alam kung gusto ko o hindi itong nararamdan ko… para sa’yo. Pero ikinakatakot ko kung saan pwedeng humantong ito. Hindi ko alam kung may patutunguhan. Nasa self-denial pa rin ako. Alam kong imposibleng maramdaman mo rin ang nararamdaman ko. Talagang napaka-imposible. Sobrang imposible. Pero bakit hindi ko magawang aminin sa sarili ko na umaasa ako kahit konti? Ayoko ng ganito. Itatapon ko na lang to. Alam kong makakaya ko.
Hindi kita mahal. Imposibleng maging tayo. Napaka-imposible.
No comments:
Post a Comment