Sunday, November 09, 2008

PopCorn

Ang tagal ko na palang hindi naga-update ng blog ko. Binalak ko noon na mag-update sana, pero nung binasa ko yung pinakahuli kong sinulat, napag-isipan kong huwag nang i-post kasi tungkol pa iyon sa pagpapagupit ko ng buhok. Yup, maiksi na ang buhok ko. Nagmukha daw akong bata. Bumata ng 20 years... so ibig sabihin mukha akong 2 years old?

More or less, ganito ang histura ko ngayon. Kuha yan sa trabaho ko (thanks Lizzie), at siguro sa ayos ko eh mukhang hindi mahirap hulaan kung anong trabaho ko ngayon. Ok lang naman. Medyo malayo sa bahay. Kaya pa naman, at mukhang nakakasanayan ko na. Naging mahirap ang adjustment sa umpisa pero gaya nga ng sinabi ko mukhang nasasanay na nga ako sa trabaho ko at mukhang mas makakasanayan pa.



Sa hindi sinasadyang pagkakataon eh mukhang nagbunga naman nang hindi sinasadya ang mga pinaggagagawa ko sa trabaho. Siguro magiging mayabang ang dating ko, pero tandaan mo na blog ko ito at wala kang pakialam sa kung ano man ang isusulat ko dito. Loko lang. Pero gusto ko rin naman ipagmalaki kahit pano na nagkaron ako ng "achievement" sa trabaho ko. After only a month on the floor, I was able to make it as the top agent for customer satisfaction. Nagulat ako kasi nung minsang pagkadating ko sa trabaho bigla na lang itinuro sa kin ng mga wavemates ko na nasa bulletin board ang name ko. Nabigla naman ako kasi hindi ko naman kasi pinapansin ang board na yun. Ewan ko, pero iniisip ko talaga na "tsamba" lang ang achievement na yon kasi parang magulo kasi ang sistema ng pagpapadala ng mga surveys sa mga Kano kung saan nire-rate nila kung gano sila ka-satisfied sa tech support na pino-provide namin. Pero sabi ni Boss Ged, hindi daw tsambahan lang yun. Hmm. Ewan. Basta ok na rin yun, at least blessing na rin kahit papano. Anyways, salamat sa mga Kano na nasiyahan sa kin.

Hindi ko alam kung tatagal ako sa trabaho na to. Kahit na sabihin nila na malaki ang sweldo, pero may ilan pa ring mga bagay na nagpapahiwatig na hindi para sa kin ang trabahong ito:

  1. Malayo ang lugar ng trabaho. Taga-malolos ako at ang work ko ay sa Commonwealth, QC pa. Medyo nakakapagod din magbyahe.
  2. Malaking bahagi ng sweldo ko ay halos napupunta sa pamasahe.
  3. Medyo walang work-life balance
  4. Graveyard shift lagi

Syempre alam ko na sa umpisa pa lang na talagang pang-gabi ang trabahong ito, kaya pwede natin syang alisin sa listahan. Siguro ang talagang dahilan dyan eh yung pagiging malayo ng trabaho sa bahay. Sabi nga ng ka-trabaho ko, kelangan ang pamasahe mo lang papunta sa work ay 10% lang ng sweldo mo. Kung tutuusin, halos 30-40% ng sweldo ko ay napupunta lang sa pamasahe. Ako na rin ang nagbabayad ng bills sa bahay at ilan pang gastusin. At kung may matitira man sa kin eh konti lang.

Binalak ko noon na magresign na sa katapusan ng Nobyembre, pero naisip ko na saka na. Titiisin ko muna hanggang sa ma-regular ako (hopefully), and by then sana magkaron ng increase sa sweldo ko at baka makapagrent na lang siguro ng bahay or kwarto malapit sa trabaho.

Sa ngayon, nakikita ko pa ang sarili ko sa ganitong trabaho sa susunod pang mga buwan. Pero kailangang makapagdesisyon ako kung ito ba talaga ang gusto ko. Ewan, malamang may iba pang magandang trabaho dyan, pero sa ngayon, hindi ko masasabi na masaya ako at kuntento sa kung anong meron ako ngayon. Siguro ganun na nga talaga ang mga tao, walang kasiyahan sa buhay. Ü

Tuesday, August 12, 2008

"WHERE IS THAT???" Duh.

Isang araw:

"Okay (she pronounces this as /o-kUHy/ or whatever for some weird reasons which is kind of irritating and distracting), so who among you lives far from here?"

Isa ako sa mga nagtaas ng kamay. May mga nagsabi ng FARview (Fairview). Meron ding taga Las Piñas.

"And you, where're you from?"

"MALOLOS!" Sagot ko naman ng buong dignidad at pagmamalaki.

"WHERE IS THATTT???"

Ay puta.

Tuesday, July 15, 2008

When Will [the*] Philippines Learn?

The issue about Artificial Family Planning has been a hot topic once again in the conservative and unreasonably over-religious Philippines. I don't know if it's just me but I so hate our catholic leaders there in Catholic Bishops' Conference of the Philippines (CBCP). Please don't get me wrong. I spent my first 12 school years in a catholic school and I definitely know what they are talking about. The thing is, they are so overreacting and they even threaten the law-makers who are pursuing the law about Family Planning to NOT expect any support from ALL catholic Filipinos in the next election. It feels like Spanish era where the friars were abusing the innocence of the budding catholic faith then of the Filipinos. We should learn from Rizal who fought these abuses. We Filipinos are not dumb. We definitely know our faith. Family Planning IS NOT a crime nor WRONG and abortion is NOT Family Planning. What the hell are those priests talking about?

In 1663, Galileo was accused of being an antichrist by the catholic leaders of his time because of his theory that the Earth moves around the Sun which opposed the theory then of the Roman Catholic Church that it is the other way around. In 1992, after 359 years, the Vatican through the late Pope John Paul II finally admitted that Galileo was right. The Vatican now maintains an astronomical observatory at the Pope's summer palace in Castelgandolfo.

Now, what's the point of me saying things about that Galileo affair which embarrassed the Church? Our local catholic leaders should get over their Spanish era-ish pretensions. And please, we have our own minds and we know our bible so stop controlling us catholic Filipinos!

Ang hirap mag-english.

* dinagdag ko na 'tong preposition na 'to, baka pagalitan ako ni Master Carl. Lol.

Sunday, July 13, 2008

Paano Ko Nilulustay Ang Isang Araw

Maswerte na siguro kung 8am, pero between 9 – 11am usually nagigising ako. Mumog. Punta ng cr, tapos timpla ng kape. Ang almusal ko eh depende kung pumunta ang lola ko ng palengke: minsan puto, suman, nilupak, kalamay, cassava cake, spageti, palabok, goto. Pag walang nagpunta ng palengke, simpleng pandesal lang ang kinakain ko na minsan isasahok ko pa sa kape. Walang mahilig sa mga palaman dito. Ako ok lang. Minsan gumagawa ako ng palaman na pinaghalong mayonnaise at liver spread. Simple lang ang paggawa, paghaluin mo lang ang liver spread saka mayonnaise, at pagkatapos eh isasalin ko sa kung ano mang garapon na makikita ko. Masarap, pramis! Minsan din gumagawa ako ng chicken sandwich spread. Mahilig akong magluto at gumawa ng kung anu-anong makakain, pero ibang topic na yata ito. Hehe.

Pagkatapos kong kumain, minsan lalabas ako at makikipagharutan sa mga aso. Minsan pinapakain ko din ng pandesal.

Maliligo na ko pagkatapos. Minsan kahit gano ako kabusog eh pinipilit kong kumain ng lunch ng alas-dose ng tanghali. Minsan ako nagluluto ng lunch namin. Natutunan ko sa pamamagitan ng kapangyarihan ng internet ang magluto ng adobo, sinigang, pork steak, binagoongan, baboy na may gata, caldereta. Nagpaturo ako minsan magluto ng Bicol Express nung nasa Sorsogon ako, pero natuklasan ko na ang Bicol Express pala ay parang Bagoong na may gata, sili at pinong-hiwa ng taba ng baboy. In short, sawsawan. Akala ko kasi ulam yun. Ewan ko lang, baka nagkakamali rin ako. Hindi na 'ko nangahas pang magtanong kung ano talaga ang Bicol Express. Parang I just lost interest about it na. Pero, masarap! Sa Sorsogon din ako nakatikim (at nakakita) ng Dinuguan na may Macaroni. Akala ko nga nung una, isaw ng baboy 'yun. Pero sobrang lambot eh, kaya napag-alaman kong elbow macaroni nga iyon. Pero, masarap!

Ngayon pagkatapos ko mananghali ng bandang 1pm, magoonline na ko. aabutin yun ng mga hanggang 2:30pm. Minsan naman, nanonood din ako ng tibi. Ako na korni, pero nanonood ako ng Magdusa Ka! Ang daming mga namumutok na dibdib dun. LOL. At syempre pa may mga bonus na "maiinit" na tagpo! Wahaha!

Pag natatamad na ko manood ng tibi, naglalaro naman ako. Tapos ko na ang Silent Hill Origins. Silent Hill fan ako! Oki naman siya, as always NAKAKATAKOT at NAKAKAGULAT! Maganda siyang laruin kapag gabi o kaya sa madilim. Pero bago yun, natapos ko na rin ang Prince of Persia: Rival Swords. Oki rin, maganda at enjoy laruin! Inumpisahan ko naman laruin kelan lang yung Harry Potter and the Order of Phoenix, pero tinigilan ko na, boring kasi eh. Hindi ako mahilig sa mga online games, gastos kasi yun, lo-load-an mo pa! Corny naman yung mga free.

Pagdating ng 7 or 8pm (or pag nagutom ako sa kakalaro), hapunan na. Tapos nood ng news sa tibi. Then laro ulit. Pag byernes naman, i see to it na makakapanood ako ng Bubble Gang. Pag inantok, magaayos na ng sarili bago matulog. Yun lang!

More or less ganyan kadalasan ang nangyayari sa araw-araw sa buhay ko habang hinihintay ko pa ang paguumpisa ko sa trabaho. Pumirma ako ng kontrata sa trabaho ko noon pang June 10, pero magiistart pa ko sa July 28. Ang tagal. Kaya heto medyo nababato na sa bahay.

Pumasok na rin sa isip ko ang kumuha na ng passport hangga't tambay ako sa bahay. Walang kinalaman yun sa trabaho ko, gusto ko lang maging ready na may passport na ko. Yun lang! Pero naisip ko na saka na lang, pag may pera na ako at nagta-trabaho. Ayoko muna kasi gumastos hanggat hindi pa 'ko kumikita. Ayoko namang humingi ng pera sa nanay ko o sa kahit sino pa man para sa pangkuha ng passport.

Naisipan ko ring mag-gym ulit. Meron kasi malapit dito sa amin, pero tulad ng sabi ko, ayoko muna gumastos. Makakapaghintay naman yun.

Pero kung tutuusin nakakabato na talaga sa bahay. As in. Bato na ang utak ko, pati na yata puso. Yikes.

"Sa langit / may tagpuan din / at doon hihintayin / itong bato sa buhangin //"

Sounds familiar? Wala lang. Nabanggit ko kasi ang bato. Hayyyy. My brain needs a work-out.

Monday, June 30, 2008

Mike Enriquez, Hindi na Nakakatuwa!

Medyo napansin ko lately na itong si Mike Enriquez eh napapadalas ang pagki-clear ng boses on nationwide television at pagkatapos ay magsasabi ng kanyang trademark na "Excuse me po!". Hindi ko maintindihan kung marami bang nakabarang plema sa lalamunan nya o katatapos lang niyang kumain ng isang toneladang chocolate with almonds.

Naging suki na siya ng mga mahilig mag-spoof dahil sa kanyang gawi na iyon. Pero habang nagtatagal eh parang hindi na nakakatuwa at nakakatawa. Kung nagpapakyut siya, eh tigilan na niya. Sa tingin ko nga dapat magbakasyon muna siya at magpasuri sa doktor. Medyo nakaka-bother na kasi ang madalas niyang ginagawa na iyon. Kumbaga sa panonood ng pelikula (o kaya'y pakikipag-ano), kung kelan ka nasa climax [ng istorya] saka naman may biglang mangiistorbo dahil sa pag-"ehem". Badtrip diba?

Anyways, congrats kay Manny Pacquiao. Medyo natatawa lang ako sa mga clips na pinapalabas sa news (sa 24 Oras) partikular dun sa ipinapakita yung mansion ni Pacquiao kung saan nandoon ang kanyang MGA kamag-anak at MGA MALALAPIT na kaibigan. Ang DAMI kasi niyang mga MALALAPIT na kaibigan at kamag-anak. Siguradong-sigurado ako na noong naguumpisa pa si Manny eh wala ang mga yan. Tsk Tsk. Iba talaga ang nagagawa ng pera at popularidad.

Ü

Saturday, June 28, 2008

Tsuk!

May mga bagay akong ginawa, sinabi, at naramdaman na hindi ko sinasadya.


At sa bandang huli, masasaktan din pala ako...


...nang hindi sinasadya.







Bow.

Friday, June 27, 2008

The Search is Over

Medyo matagal ko na rin hinanap 'to. Kahit sa Google o Yahoo Search hinanap ko na rin. Pinatulan ko na rin kahit iba pang mga search engines, pero hindi talaga ako nagtagumpay. Kaya heto, nagtyaga akong magbabad sa tibi para lamang kabisaduhin at ialay sa buong mundo ang.... DYARAAAAAAANNN!!! Ang lyrics ng Huggies TV ad! Enjoy!

Lilipad na tayo, may suot na ang* pangpiloto

Sa langit isulat ang pagbati:

My baby is here, my baby is here

Tayo na't lumakbay at sa agos sumabay

Hangin salubungin na

Explore, dream, discover

Explore, dream, discover!

Saan man makarating, ikaw ang magaling

Kasama ang huggies, abutin mo ang bituin

Kasama ang huggies, abutin mo ang bituin!

Kinabisado din daw ito ni Ofel para i-text sa kin ang lyrics (surprise nya daw sa kin, pero sya na-surprise ko) pero naunahan ko siya! Hehe. Ü

PS: Pwede kayong mag-comment for correction ng lyrics. :D

*After listening carefully again to the TV Ad, I made this correction

Friday, June 20, 2008

Vurtdeigh

Happy Birthday sa kin!

Ngayon ko lang na-realize na marami na pala akong ka-birthday, ibig kong sabihin eh mga kabertdey ko na I know personally. Hindi syempre kasama yung mga tao sa ibang panig ng mundo na hindi ko naman kakilala.

Ang pinakaunang taong nakilala ko na kabertdey ko eh yung pinsan ng nanay ko na si Tita Donna. Naalala ko pa nung musmos pa ko nagkaroon siya ng bertdey party. Hindi ko matandaan kung debut niya yun o ano, pero alam kong meron siyang malaking handaan. Wala akong handa. Sinabi ko sa kanya ng walang kaabog-abog na: “Tita Donna, pwede ba makihati sa handaan mo tapos yung mga matatanggap mong regalo eh hati rin tayo!”

Nung pumasok naman ako ng elementary nakilala ko ang classmate ko na kabertdey ko rin na si Mark Louie Dignadice. Ang alam ko eh kaedad ko siya. Ibig sabihin, malamang magkasabay kaming niluwal sa parehong araw at taon. Hindi nga lang ako sigurado kung pareho rin ng oras at lugar! Wala na kong balita sa kanya dahil lumipat yata siya ng ibang eskwelahan bago pa man kami nagtapos ng elementarya. Wala rin akong masyadong alaala sa kanya. Basta ang alam ko lang kabertdey ko siya. Sa tingin ko eh hindi rin kami close dati.

12 years ago, ipinanganak naman ang pinsan ko na si RJ. Kung anong ikipinayat ko eh siya naming ikinalaki niya! Ipinangalan siya sa tatay niya at sa patron ng simbahang pinagdausan ng kanyang binyag.

Pangalawang beses ko na pumunta ng Sorsogon noong nakaraang Abril, pero noon ko lang nalaman na meron din pala akong mga kabertdey dun! Kabertdey ko si Tito Here at ang kanyang anak na si June Boy (hulaan nyo kung bakit ganun ang pangalan niya). Kaberdtey ko rin ang baby na si Chloe!

Hindi lang yan, kabertdey ko rin ang nanay ng bespren ko! *wink*

Hindi naman ako mahilig sa mga artista pero kabertdey ko rin pala si Camille Pratts at Nicole Kidman. (Hindi kami close)

Whew! Dami no?

Sayang hindi ko naging kabertdey si Jose Rizal. Ü

Wednesday, June 18, 2008

"XEREX"

related post: Bitches and Cream

Dear Xerex,

A-katorse ng Hunyo. Kadiliman, ilang minuto lamang at sasapit na ang ika-pito ng gabi. May narinig na lamang akong sumisigaw. Hindi ko alam kung dahil ba iyon sa kakaibang sensasyon na nadarama ng pinagmumulan ng boses.

"Sino ba'ng hindi nagsara ng gate???" Boses pala iyon ni Tatay Jun na medyo parang galit.

"Eh hindi naman kami lumalabas ng bahay eh!" Sagot ng lola ko. Nasa loob kami ng bahay at kasalukuyang nanonood ng tibi.

"Ayun at nasagasaanan si Mai-mai!"

"Ano?!!!!" Bulalas ng lola ko na halos manlaki ang mga mata dahil sa kakaibang sensasyong naramdaman nito mula sa kaibuturan ng kanyang puso. Kahit na sanay na ko sa napakalakas na boses nito eh nagawa ko pa ring magulat. La lang, for a change. Kunwari noon ko lang narinig ang lola ko na napasigaw. Pero mas nagulat ako sa balita ni Tatay Jun, kapatid ng nanay ko.

Boses lang ni Tatay Jun ang narinig ko, kahit na nakasilip lang siya sa bintana. Madilim sa labas eh. Pero pagkatapos nyang isambulat ang mainit-init pa at tila nakakapanghilakbot na balita, hinugot ko ang aking diwa mula sa pagkakatulala matapos pumulandit sa aking isipan ang tila masamang balita. Lumabas din kaagad ako mula sa puerta ng aming bahay para malaman ko pa ang ilang mga detalye. Ayon nga sa kanya eh naiwan ang gate na nakabuyangyang, tila nakaligtaan yata ng pinsan ko at ng asawa niya na isara (nakamotor kasi sila). Sa isang tabi ay nakita ko si Mai-mai na walang buhay. Napansin kong walang dugo sa dinaanan ni Tatay Jun. Malamang ay binuhat nya ang kaawa-awang aso. Akala ko ay may balak siyang ilibing si Mai-mai tulad ng ginawa niya kay Totoy. Hindi pala.

Hulaan mo kung anong ginawa niya kay Mai-mai:

Tinitigan? -Mali.

Ginawan ng "Dog Scandal"? - Mali.

Tinangisan? -Mali.

Dinasalan? -Mali.

Nagpatawag ng mga crying dogs (doggy version ng "crying ladies". nyek)? -Mali

Nagsagawa ng necrological services? -Mali.

Eh eulogy? -Mali.

Kinatay? -Tama.

Kinatay dahil gagawing fertilizer? -Mali.

…dahil trip-trip lang? -Mali.

…dahil iaalay sa mga anito? -Mali.

…dahil banal na aso at natatawa sya, hihihi? -Mali.

Karaniwan na yata talaga sa ating mga Pilipino ang kumain ng aso. Tumpak, mauuwi lang pala si Mai-mai sa mga tiyan ng mga manginginom. Tsk tsk. Hindi ko alam kung kelan nagsimula ang tradisyon na ito ng "asozena", pero pramis nakatikim na ko. Musmos pa ko nun nang makatikim ako ng aso, pero hindi pulutan, kundi ulam. At totoo nga ang sabi-sabi na mainit ito sa katawan. Nag-init nga aking katawan… at dahan-dahan kong hinubad ang aking t-shirt… at unti-unting hinaplos ang aking leeg pababa sa aking dibdib ¾ ng bimpo dahil tumatagtak na ang aking pawis sa init!

Nakakaawa ang mga aso kung kakatayin lamang ito. Isang beses lamang ako tumikim ng aso, pagkatapos nun hindi na. Parang merong "guilt" kasi akong naramdaman pagkatapos ko makatikim. Ewan ko. Parang ang weird nga eh. Kung tutuusin wala namang pinagkaiba ang aso sa manok, baboy, at baka na karaniwan nang kinakain. Pero sa tingin ko meron.

Naalala ko ang isang matagal nang kwento sa Maalaala Mo Kaya. Kwento ito ng isang batang babae at ng kanyang ama kung saan meron silang babuyan. Binilin ng ama sa kanyang anak na kahit kelan ay huwag niyang papangalanan ang kahit isa man sa mga biik/baboy na kanilang alagain. Ngunit dahil sa pagiging likas na matuwain ng batang babae sa kanilang mga alagang biik, pinangalanan niya ang isang biik (hindi ko na matandaan ang ibinigay na pangalan) at kanya itong binigyan ng espesyal na atensyon at pangangalaga. Lingid ito sa kaalaman ng kanyang ama. Hanggang sa dumating ang panahon na kailangan nang katayin ang mga baboy (kasama ang baboy na alaga ng batang babae), nagtaka ang bata nang hindi niya mahaligap ang kanyang paboritong baboy. Tinanong niya ito sa kanyang ama, ngunit nagtaka ito kung sino ang binabanggit ng bata. At natuklasan nga ng ama na baboy pala ang tinutukoy ng bata. Sinuway siya ng kanyang anak. At dun natuklasan ng bata ang dahilan kung bakit hindi dapat binibigyan ng pangalan ang mga alagang baboy. Ayun, nag-iyakan ang mag-ama dahil sa baboy.

Sa sobrang pagiging malapit natin sa isang tao, bagay o hayop, nagiging mahirap at masakit para sa atin ang magparaya.

Pero sabi nga nila, pag may umalis, merong darating. Sumakabilang buhay na nga si Mai-mai, pero nag-iwan siya ng apat na tuta na anak niya kay Taki. Dapat sana ipagbebenta ang mga tuta na iyon dahil mahal ang bigas, walang maipapakain sa lahat ng mga tuta. Nauna nang naibenta ang dalawang tuta. Pero dahil sa hindi inaasahang pagkamatay ni Mai-mai, napag-isipan ng pamilya ni Tatay Jun na huwag nang ibenta ang mga natitira pang dalawang tuta. Wala pang pangalan ang mga tuta. Basta ang isa ay medyo balbon, at yung isa naman ay may kapayatan na laging nakataas ang tenga. Pati ang pagkakataas ng tenga ng isang tuta ay binigyan ng mahiwagang intriga ng lola ko. Aniya, kapag daw laging nakataas ang tenga ng isang aso, asahan daw na matapang ito.

Hindi pa rin talaga ako sang-ayon sa pagkatay at pagkain ng mga aso. Nito ngang mga nakaraang mga araw halos hindi ako makakain ng karne dahil naaalala ko si Mai-mai. Nagsumiksik na naman sa aking isip na maggulay na lang. Frustrated vegetarian ako. At hanggang ngayon frustration ko pa rin yun. Ewan ko ba. Parang ang lahat na lang yata ng masama eh masarap! Hindi ko sinasabing masama ang kumain ng karne. Pero naiisip ko kasi na para mabuhay ang isang nilalang kelangang may maisakripisyong ibang may-buhay. Sa tingin ko ganun na talaga ang patakaran ng kalikasan, at hindi na maari pang mabago. Tayo ay nasa food chain. "Survival of the fittest" ika nga sa wikang ingles.

Kung iisipin mo, ang tao ay hayop din. Isang mataas na uri ng hayop. Hayop na kayang mag-isip, magkwenta, magmahal. Makulay ang kanilang buhay, katulad ng sa aso. Pero bakit nga ba wala nang Xerex sa Abante?! Ang gara naman!

Thursday, May 15, 2008

Isang Patalastas

Haay. Talagang medyo naaasar na ko sa sarili ko.

Tatlong (plus one) posts sana ang nakahilera ngayon para ilagay sa aking blog subalit naka-save lamang ang mga ito sa aking kompyuter. Hindi ko matapos-tapos ang mga posts na iyon dahil sa tuwing inuumpisahan ko ang isang post eh bigla naman akong makakaisip ng ibang topic and i'll jump right into writing another post about it right away, na hindi rin matatapos dahil makakaisip na naman ako ng ibang bagay. Haay, ang gulo ng isip ko!

Pero actually, baka tinatamad lang ako. Hehe.

Abangan ang mga sumusunod na posts sa darating na mga araw o taon:

  1. Before and After
  2. Karera, ATBP.
  3. Mga Gabay sa Pagiging Isang Mabuting Mamamayan
  4. Sikat ang Vagina ni Vincent

Sabi nga nila, Patience is a virtue, kaya sana kahit abutin ng limang taon bago ulit ako sipagin na mag-update eh may mga bumibisita pa rin sa blog ko.

Salamat sa inyo! Ü

Monday, May 05, 2008

Courage

Mixed emotions.

Masaya ako dahil sa wakas ay nagawa ko ang isang bagay na akala ko nung una ay imposible kong magawa. Magaan sa pakiramdam, dahil alam kong sa kabila ng lahat ay walang nagbago. Maraming salamat sa'yo. Napakalaking bagay para sa kin ang nagawa kong iyon. Isang kaganapan na hindi ko makakalimutan.

Kilala mo kung sino ka, at alam kong nababasa mo ito. Alam kong naguguluhan ka sa mga bagay-bagay ngayon, pero masaya ako na nandyan ka pa rin. Maraming salamat. Ü

Tuesday, January 01, 2008

Lots of Pain


Dolores O'Riordan released her first solo album few months ago and i can't accept it myself that I was the last to know!

She IS (not was, cuz i think she didn't leave after all) the vocals of The Cranberries, and yes I'm a fan of them since Zombie which is one of their biggest hits in the mid 90s (siguro '95 yun, grade 2 yata ako nun... kitams, bata pa lang adik na). At first I thought that they're goin to disband and all but she said they (including Noel Hogan) were just pursuing some solo stuff.

Anyways Dolores' album is entitled Are You Listening? and I personally think that the album is a "softer" version of her but still I cannot deny the fact that it still has that touch of The Cranberries. Their signature dark-mood tune (which is what I like about this band) is evident in the track October. The first single off her album is Ordinary Day which sounds like a mother-talkin-to-daughter tune... not suprising cuz she has been a mother for quite some years now. My favorite track from the album is When We Were Young.

I remember that the first album that i ever bought was the greatest hits album Stars: The Best of The Cranberries 1992-2002 (3rd Year HS pa ko nun). That was a cassette tape. Pero Original! Haha! Anyways, I think I'd like to get a copy of Dolores' first solo album but I think it's not yet released here in Asia (at saka mahal, hindi ko afford). I hope I can get it from Limewire and put it in my iPod instead.

Anyways, did you know that dolor is a spanish word which means pain? The plural of it is dolores so i guess it means "lots of pain".

Geez, what a painful name.